vanochtend begon ik met het ophalen van mijn weekwasje, dat voor de zelfde prijs als mijn vruchtensapje bij Kope Desa ( het café voor toeristen waar ik nu zit) keurig gewassen en gestreken wordt. En het werken in de wasserij valt niet mee..de vrouwen maken hele lange dagen en strijken in die hitte!!!!

De afgelopen week was heel boeiend maar volgende week ga ik het wel,anders aanpakken. Deze week om halfacht naar het "kantoor" om te ontbijten en met de taxi naar de kleuterschool te gaan, onderweg praten met de andere vrijwilligers, om 10. 30 weer terug; wat zaken regelen en voorbereiden; thuis lunchten en als het kan even een klein dutje,; om 13.30 weer naar het kantoor wandelen, dan in de gloeiende hitte om met een taxi naar een basisschooltje te gaan nog verder weg. Daar ondersteun ik Christiana, die daar met veel kennis van zaken Engelse les geeft aan 34 kinderen in een klein, erg warm lokaal. De kinderen hebbenal van 7 tot 13.00 uur op school gezeten en komen nu vrijwillig terug voor de Engelse les. Ik vertel,er later meer over.

Maar met een dergelijke programma werd mij het gebrek aan privacy in het vrijwilligershuis me echt te veel. Zowel Christiane als ik hadden van de thuisorganisatie een ander beeld gekregen wat een "privé" kamer in zou houden. Dus wij naar kantoor...ze begrepen het niet...er was geen alternatief....later misschien...wie ging er eigenlijk over.....Uiteindelijk heb ik met de thuisorganisatie gemaild en dat hielp. Waarschijnlijk komt er dinsdag iets anders voor mij; ik moet er wel meer voor betalen maar ik heb het er graag voor over. Het omgaan met de lokale organisatie is een avontuur op zich. Het hoort bij het land en is onderdeel van mijn avontuur.

Maar een slaap/woonplek met een tafel, een fan, niet vuile borden van 10 jonge dames om me heen, een badkamer die niet gedeeld moet worden met 8 anderen....geen geklets rondom me tot laat op de avond...het lijkt me een heerlijk vooruitzicht.