Ik zit heerlijk op mijn eigen terras, windje en geluid van de fontuin. Gisteren was er een eruptie op Lombok, het vliegveld moest dicht. Hier komt fijnstof naar beneden, maar het blijft zonnig. Wel is het veel te droog, nog steeds geen druppel regen.

De foto's van de basisschool staan op het blog.

De basisschool kinderen gaan hier van 7 tot 13.00 uur naar school, 6 dagen per week. In de middag kan er een soort na-schools programma zijn waarin Engels wordt gegeven, voor de kinderen niet verplicht.

Wij gaan naar een arm schooltje, een half uur met de taxi. (Wij zijn : Christiana, Dhirsti, ik en een assistente van GreenLine voor noodzakelijk vertaal werk.) De klas telt 44 kinderen ( er is niet voor elk kind een stoel...)waarvan er 32 tot 37 elke middag komen. Ze zijn waarschijnlijk blij om 's middags wat om handen te hebben, willen ook wel Engels leren of worden door hun ouders gestuurd.

Wij "staan" in klas 2, ongeveer 8/9 jarigen. De kinderen zijn alleen gewend klassikaal les te krijgen, hebben allemaal een enkel beduimeld schriftje en potlood. De meester/juf woont in het dorp maar hebben we nog nooit gezien. Het is moeilijk te achter halen wat hun normale leerstof is; in de beduimelde schriftjes staat niet veel en in de twee kasten zal ook niet veel liggen.

Wij en zij doen ons best daar van 2 tot half 5 met een half uur pauze in een stik heet, erg vol lokaal. Voor de kinderen is de pauze het grootste feest. We hebben wat speelmatriaal ( kaarten, memory, klok leren kijken, lopos, een voetbal E.d.)bij ons, voor hen onbekend. Ze schreeuwen om het hardst wie wat mag hebben. In de pauze leggen we de spelletjes uit/ doen het voor.

Er is geen leerplan wat en hoe de kinderen aan Engels zouden moeten leren; het is onduidelijk hoe vaak er vrijwilligers komen.....eigenlijk is niets duidelijk. Christiana is in Wenen onderwijzeres op een Montesorri school, heeft nu een sabbatical en zich zelf voor genomen deze kinderen zo ver te krijgen dat ze hardop een paar zinnetjes Engels durven spreken. Ik ondersteun haar. ( ik was niet zomaar zelf naaar een schooltje gegaan met een willekeurige andere vrijwilliger, naast mijn werk op de kleuterschool. Dat zou me echt te zwaar zijn, want samenwerken met de meeste vrijwilligers is ook al een kunst op zich...daarover later meer.) Dhirsti is 19, erg eigenwijs, vaak ziek. Wil haar eigen plan uitvoeren, terwijl ze geen idee heeft wat 8/9 jarigen kunnen. Kortom, meer een blok aan het been.( gisteren kwam ze in haar hotpants naar de school, terwijl er duidelijk kledingvoorschriften zijn. Gelukkig zei de assistente er wat van en gaf haar een sarong. Nu, die sarong werd zo losjesjes omgeknoopt dat.......) Voor mij is het een mooie ervaring en we zien beiden dat de kinderen ook echt vorderingen maken. De verwachtingen moeten maar niet te hoog zijn. De weken dat we er zijn is voor de kinderen in ieder gevaal fijn. Christiana, die er nu al 4 weken zowel een ochtend als een middagprogramma draait, heeft besloten het nog twee weken te doen en zich dan te beperken tot het ochtend programma, Ik zal haar dus nog twee weken steunen, genieten van de blije gezichtjes en me verwonderen over hoe kansen op goed onderwijs ook op Bali zelf wel erg slecht verdeeld zijn. De kleuterschool waar ik ben is in verhouding echt welvarend, de kinderen hebben wel 6 verschillende schriftjes in hun kastje. De school waar Christiana werkt komen de kinderen niet verder dan één werkboekje. Hoe het allemaal in elkaar steekt, zijn we nog niet goed achter maar beetje bij beetje gaan we meer van het systeem begrijpen, (juist ook door er langer te zijn en gewoon te zien wat er gebeurt) . De wijze waarop het onderwijs functioneert zegt zoveel over een land.......