In 1970 ging ik naar een studenten werkkamp in Denemarken; ik hielp mee een speeltuin in te richten bij een kindertehuis, liftte na afloop met een Amerikaans meisje naar een festival in Jutland, maakte van alles mee. Ik moet daar regelmatig aan denken als ik zie hoe de twintig jarigen van nu hun vrijwilligerswerk doen...De vele vrijwilligers hier ( 100 tot 200) zijn globaal in te delen in 3 groepen. Het merendeel is 18/20 jaar, net van school en zich een jaartje aan het oriënteren wat verder te doen. De meeste hebben geen idee wat kinderen van bepaalde leeftijd kunnen en zijn meer bezig met het weekend programma ( en Bali heeft natuurlijk veel aantrekkelijke stranden....) en groot groeien...Ik denk dat voor veel ouders de structuur van het vrijwilligerswerk de doorslag gaf in te stemmen met het avontuur van hun kinderen en er geld voor beschikbaar te stellen. Als "partner-vrijwilliger" zijn ze vaak erg onbetrouwbaar, vaak "ziek" of al/nog op weekend. De toonsetting van de organisaties is vooral op deze groep gericht.

De tweede groep zijn jongeren eind eind twintig die, voordat ze zich gaan settelen, zich zelf een sabbatical geven. Ze hebben een bewustere keuze gemaakt, willen veel zien en zien dit soms ook als start voor een verdere reis door Azië, maar nemen hun vrijwilligerswerk serieus.

En tot slot een zeer beperkt aanral ouderen, rond de zestig. Momenteel zijn er nog 2 Zweedse vrouwen, die van hun 4 weken vakantie één week vrijwilligerswerk komen doen(?) en nog 2 Oosterijkse vrouwen, die 2 weken vrijwilligerswerk komen doen. Ieder heeft zijn/haar eigen motieven om hier vrijwilligerswerk te komen doen en het vraagt natuurlijk wat van een organisatie om dat in goede banen te leiden.

En aan die organisatie is zeer veel op te merken. Ik heb de indruk dat de organisatie mooi inspeelt aan de wens van veel westerse jongelui om wat van de wereld te zien, te avonturen waarbij enige structuur welkom is. De organisatie stelt zich meer op als reisorganisatie, die naast het vrijwilligerswerk ook allerlei andere mogelijkheden biedt ( b.v. Een yogaweek, een avontuurlijke week) dan als een organisatie die het belang van de scholen/kinderen voorop stelt. Je moet zelf dus goed gemotiveerd zijn en zelf een goed plan hebben, wil je wat kunnen toevoegen waar de kinderen ook echt wat aan hebben.

Van het behoorlijke bedrag dat allevrijwilligers moeten betalen profiteert de lokale gemeenschap wel, zij het tot op zekere hoogte. De vele assisten/coördinatoren, keukenpersoneel en schoonmaaksters en taxichauffeurs verdienen een bescheiden boterham (de assisten net €75, per maand), de eigenaren van de logeerlokaties hebben ook vaste inkomsten. Maar we vermoeden dat het grootste deel van het bedrag toch in de zakken van de grote bazen van de Green Lion organisatie verdwijnt, die in meerdere landen in Azië vestigingen heeft. Volgens hun informatie gaat er ook geld naar de scholen, maar scholen geven aan niets te krijgen. En een goed educatief programma voor de assistenten, met inzet van vrijwilligers, zou hen meer bieden dan het eindeloos in kantoor rondhangen, zonder echt iets te doen.

Ook denk ik me regelmatig in hoe het zou zijn als Chinees de wereld taal geworden is, vele Chinese jongeren, met veel geld op zak, bereid zijn de jeugd van de Veluwe Chinees te leren, allemaal in Lunteren gaan logeren, hun eigen Chinese café's hebben, de scholen maar moeten afwachten of de aangemelde vrijwilliger ook komt, of moet uitslapen omdat er net een maandsalaris ( naar Nederlandse maatstaven, maar voor de Chinees wat zakgeld...) In het weekend is uitgegeven. Ondertussen lopen er vele Chinezen in Lunteren rond, die hun eigen gewoonten natuurlijk meenemen; roken, kuchen, rochelen......maar ze hebben wel geld.

Natuurlijk gaat elke vergelijking mank, maar ik kan me goed voorstellen dat de inwoners van dit dorp toch wat meewaardig naar ons kijken. Vrijwilligerswerk is iets wat ook echt bij onze cultuur hoort, ( hier zorg je voor je grote familie) , de jonge assistenten kunnen nooit mee naar het café, waar de vrijwilligers naar toe gaan (dat kost gelijk hun maandsalaris) , en ook de klediing van de vrijwilligers zal door geen Balinees gedragen worden

Maar genoeg hier over. Elke week vul ik braaf mijn evaluatieformulier in over de afgelopen week, geef aan dat ik tevreden ben over de assistente, het voedsel, de taxichauffeur......Op de vraag of ik suggesties heb, heb ik vandaag geantwoord dat ik er vele heb, maar dat we daar dan maar eens over moeten spreken. Het jonge stel naast ons had een opmerking gemaakt over de onduidelijke uitgave kant van de organisatie. Prompt kwam iemand langs om te vragen wat ze bedoelden......

Het is voor mij ook onderdeel mijn "avontuur" , te ervaren hoe de dingen hier werken en hoe moeilijk het is om ergens je vinger op te leggen. Thuis zal ik zeker wel met Travel Active een gesprek hebben over hun samenwerking met Green Lion.

Verder gaat het mij prima, ik heb het goed naar mijn zin. Het regenseizoen is begonnen, dat geeft een andere sfeer. Morgen gaan we fietsen, dat wordt ook een mooi programma.

Bij de foto's is een serie over de moterfiets toegevoegd, die zo het straatbeeld bepaalt. Één keer zag ik zelf een grote hond voor op de moterfiets zitten, helaas was mijn fototoestel toen niet bij de hand. De motorfiets is in verhouding goedkoop, ook de benzine, die overal in flessen te koop is. Bijna iedereen heeft een moterfiets, vaak natuurlijk tweedehands. Maar ook al de assistenten en de dames van de keuken rijden scooter/motorfiets. Een Nederlandse jongen vertelde me dat hij ook naar Bali gekomen was (als vrijwilliger..) om te leren motorrijden. Formeel is het vrijwilligers verboden een motorfiets te huren wegens de risico's, maar niemand houdt zich eraan. Bij kleine botsingen rijdt iedereen gewoon weer door. Waarschijnlijk is toch niemand verzekerd....Één keer ben ik met een "motortaxi" naar de stad gegaan, ik moest me zelf wel even overwinnen.