Vandaag werd ik pas om 8.45 wakker. Natuurlijk was ik om 5.30 wakker geworden van de inmiddels vertrouwde ochtend geluiden, maar ik had blijkbaar mijn wekker niet goed gezet want ik werd dus pas ruim drie uur later echt wakker. Vervolgens verheugde ik me wel op een heerlijke Ochtend helemaal alleen. Thuis ben ik natuurlijk zo gewend veel tijd alleen met me zelf door te brengen en hier komt dat er weinig van.

Gistermiddag hadden we een zeer inspirerend bezoek aan een ander vrijwilligersproject. Het is een kleinschalig project, met nauwe banden met een klein Nederlandse organisatie. Uitgangspunt is dat de lokale bevolking initiatief neemt, dat vervolgens financieel en met hulp van vrijwilligers ondersteund wordt. Momenteel worden op die manier 6 projecten ondersteund.

Een Spaanse Australiër, getrouwd met een Nederlands/ Indonesische vrouw en één van de vaste vrijwilligers voor het project hier, haalde ons op in Ubud en stelde voor het nieuwste project te gaan bekijken, een héél klein dorpje 12 km. buiten Ubud. Ik bij hem achter op de motorfiets ( voelde toch wat veiliger, hij kent de wegen .....maar een half uur achter op een motorfiets blijft voor mij echt een inspannig...) , de tocht eindigde op smalle zandpaadjes.....

Een onderwijzersechtpaar uit het dorpje ( 30 families, 80 kinderen onder de 18) heeft het initiatief genomen om in het dorp een aantal gemeenschappelijke gebouwen neer te zetten, die in de namiddag gebruikt kunnen worden om de kinderen extra onderwijs te geven (waaronder Engels) om hun kansen op goed vervolg onderwijs te vergroten. Verder worden de gebouwen gebruikt voor allerlei andere dorpsbijeenkomsten. De bedoeling is dat er ook een logeerruimte komt voor maximaal 6 vrijwilligers. De mannen van het dorp bouwen de gebouwen, vooral van bamboe, uit fonsen komt het geld voor materialen.

We verbaasden ons over de aandacht en concentratie die de kinderen hadden tijdens de lessen. Er werd nu in 4 leeftijdsgroepen les gegeven, elke groep 1,5 uur, 2 groepen naast elkaar. Er was een programma en in elke groep was een lokale vrijwilliger aanwezig om mee te vertalen. De oudste meisjes van 11/12 jaar voerden trots een eenvoudig gesprekje in het Engels met ons. De klasruimten zijn open, het dagelijks leven komt voorbij, de oude vrouw die vuil verzamelt, de man die zijn koe met kalf meeneemt, de kleintjes die spelen, het eet/snoep karretje staat dichtbij voor in de pauze. Onze gastheer gaf ondertussen veel informatie over hoe er op allerlei manieren aan vrijwilligerswerk verdient kan worden , welk visum je eigenlijk nodig hebt, wat wel en niet mag en vooral over de wijze waarop zij het doen.

Voor een eventuele volgende keer weet ik wel waar ik me als vrijwilliger zou melden. Maar boven al was het goed om te zien dat er ook projecten zijn waar het belang van kinderen echt centraal staat. En het was leuk om een middag in zo'n gemeenschapje op bezoek te zijn. Ze waren heel blij met de spulletjes die we bij ze achter lieten, want de kast in het schoollokaaltje was nog erg leeg....

Net voor het donker waren we weer thuis, waar we ons avondmaal nuttigden met 2 andere oudere vrijwilligsters; een Zwitserse dame met veel reiservaring en een Engelse, zodat we ook weer eens Engels horen spreken, zoals de Engelsen het bedoelen.