Vandaag heb ik afscheid genomen van de kleuters en hun juffen en hen bedankt dat ik 6 weken op een speciale manier een "kijkje in de Balinese keuken" kon nemen. Ik was vandaag de enige vrijwilliger en dat bood de gelegenheid om onderweg eens wat uitgebreider te met de assistent van deze week, een jongen uit Timor die goed Engels spreekt. We spraken o.a. over het schoolsysteem, de regels en de manier waarop met de kinderen wordt omgegaan. Of ik nu enige toegevoegde waarde heb gehad, blijft de vraag. Maar dat doet er nu ook niet meer zo toe. Ik heb veel gezien en meestel met plezier de juf geholpen, soms wat nieuwe dingen ingebracht en de kinderen wat engels woordjes geleerd.

Wat me vooral zal bij blijven is de ontspannen sfeer in de klas. Vaak wordt er naar mijn idee wat aangerommeld, van effectieve leertijd is nauwlijks sprake. Maar de kinderen hebben het naar hun zin, de juf is niet één keer boos geweest, zeker niet op een individueel kind. De kinderen maken onderling ook eigenlijk nooit ruzie, plagen elkaar wel eens wat. In al die 6 weken heb ik geen één Activiteit zien langs komen die de fantasie van de kinderen prikkelde. De wekelijkse tekenles ging volgens een strikt patroon, waarin de speciale tekenleraar stap voor stap voor deed wat de kinderen moesten natekenen. Elk kind maakt precies de zelfde werkjes, de juf tekent alle werkjes af. Elke dag wordt er veel gekleurd, plaatjes uit de werkboekjes. Maar voor 6/7 jarige kinderen lijkt het aanbod me erg éénzijdig. Ik vraag me af of de kwartetspelen en de voorleesboeken, die ik heb meegenomen, na mijn vertrek nog wel eens uit de doos zullen komen...Zeker voor kinderen die erg afwijken van het gemiddelde is in dit systeem geen ruimte.

We waren dan ook benieuwd of er iets vanspeciaal onderwijs op Bali was. Zo kwamen we terecht bij het Sjaki Tari Us project, een school voor speciaal onderwijs voor 4 tot 25 jarigen, vooral met het Down syndroom. Een project dat met vooral Nederlandse fondsen draaiend gehouden wordt en veel contacten heeft met Nderlandse opleidingsinstituten, die ook elk jaar studenten leveren. De Nederlandse project leider vertelde dat ze hopen een voorbeeld te zijn voor de Balinese samenleving en dat er straks ook vandaaruit geld komt, want er zijn veel meer kinderen dan deze school kan opnemen. De overheid doet niets. Binnen het Hindoeïsme is het een groot probleem als er een gehandicapt kind geboren wordt. Blijkbaar was er een voorouder die als straf voor verkeerd gedrag in het lichaam van een (geestelijk of lichaamlijk) gehandicapt kind moest terug keren. Hoe hoger de kaste, hoe groter de schaamte en de neiging het kind weg te stoppen.

In ons straatje woont een jongen met DS. Hij herkende ons bij het bezoek, was natuurlijk zeer verheugd dat we hem kwamen opzoeken in zijn school......we werden hartelijk omarmd...

en nog haast vergeten......de schooluniformen....voor ouders een flinke kostenpost. Elk kind moet er 3 hebben. Maandag/dinsdag droegen de kinderen een uniform met wel 3 lagen, lange mouwen, hoog gesloten met een strikje. Woensdag/donderdag gelukkig een laagje minder en korte mouwen, maar met strik. Vrijdag en zaterdag makkelijke sportkleding (de juffen ook....) , niet dat er dan gesport werd. En elke dag dichte schoenen (bijna altijd plastic) met sokken.. Het bleef een verwonderpuntje.....