Scholen, vervolg...

Vandaag werd ik pas om 8.45 wakker. Natuurlijk was ik om 5.30 wakker geworden van de inmiddels vertrouwde ochtend geluiden, maar ik had blijkbaar mijn wekker niet goed gezet want ik werd dus pas ruim drie uur later echt wakker. Vervolgens verheugde ik me wel op een heerlijke Ochtend helemaal alleen. Thuis ben ik natuurlijk zo gewend veel tijd alleen met me zelf door te brengen en hier komt dat er weinig van.

Gistermiddag hadden we een zeer inspirerend bezoek aan een ander vrijwilligersproject. Het is een kleinschalig project, met nauwe banden met een klein Nederlandse organisatie. Uitgangspunt is dat de lokale bevolking initiatief neemt, dat vervolgens financieel en met hulp van vrijwilligers ondersteund wordt. Momenteel worden op die manier 6 projecten ondersteund.

Een Spaanse Australiër, getrouwd met een Nederlands/ Indonesische vrouw en één van de vaste vrijwilligers voor het project hier, haalde ons op in Ubud en stelde voor het nieuwste project te gaan bekijken, een héél klein dorpje 12 km. buiten Ubud. Ik bij hem achter op de motorfiets ( voelde toch wat veiliger, hij kent de wegen .....maar een half uur achter op een motorfiets blijft voor mij echt een inspannig...) , de tocht eindigde op smalle zandpaadjes.....

Een onderwijzersechtpaar uit het dorpje ( 30 families, 80 kinderen onder de 18) heeft het initiatief genomen om in het dorp een aantal gemeenschappelijke gebouwen neer te zetten, die in de namiddag gebruikt kunnen worden om de kinderen extra onderwijs te geven (waaronder Engels) om hun kansen op goed vervolg onderwijs te vergroten. Verder worden de gebouwen gebruikt voor allerlei andere dorpsbijeenkomsten. De bedoeling is dat er ook een logeerruimte komt voor maximaal 6 vrijwilligers. De mannen van het dorp bouwen de gebouwen, vooral van bamboe, uit fonsen komt het geld voor materialen.

We verbaasden ons over de aandacht en concentratie die de kinderen hadden tijdens de lessen. Er werd nu in 4 leeftijdsgroepen les gegeven, elke groep 1,5 uur, 2 groepen naast elkaar. Er was een programma en in elke groep was een lokale vrijwilliger aanwezig om mee te vertalen. De oudste meisjes van 11/12 jaar voerden trots een eenvoudig gesprekje in het Engels met ons. De klasruimten zijn open, het dagelijks leven komt voorbij, de oude vrouw die vuil verzamelt, de man die zijn koe met kalf meeneemt, de kleintjes die spelen, het eet/snoep karretje staat dichtbij voor in de pauze. Onze gastheer gaf ondertussen veel informatie over hoe er op allerlei manieren aan vrijwilligerswerk verdient kan worden , welk visum je eigenlijk nodig hebt, wat wel en niet mag en vooral over de wijze waarop zij het doen.

Voor een eventuele volgende keer weet ik wel waar ik me als vrijwilliger zou melden. Maar boven al was het goed om te zien dat er ook projecten zijn waar het belang van kinderen echt centraal staat. En het was leuk om een middag in zo'n gemeenschapje op bezoek te zijn. Ze waren heel blij met de spulletjes die we bij ze achter lieten, want de kast in het schoollokaaltje was nog erg leeg....

Net voor het donker waren we weer thuis, waar we ons avondmaal nuttigden met 2 andere oudere vrijwilligsters; een Zwitserse dame met veel reiservaring en een Engelse, zodat we ook weer eens Engels horen spreken, zoals de Engelsen het bedoelen.

Scholen....

Vandaag bezochten we the Green School Bali. Op een heel mooi plekje tussen Ubud en Denpassar staat sinds 8 jaar een "groene school"; een internationale school met als belangrijkste boodschap dat de jeugd moet leren om op een goede manier om te gaan met het milieu. De school zelf was helemaal van bamboe gebouwd, schitterend! Verder waren er Van allerlei milieu vriendelijke projectjes en probeerde men de omgeving zoveel mogelijk te betrekken bij de school. Mooi om het allemaal te zien, maar het project staat wel een beetje buiten de werkelijkheid...En een streven om uiteindelijk 20% van de schoolbevolking te laten bestaan uit kinderen uit de omgeving, vonden we wel wat karig. Mijn naam zal wel in één van de bamboepalen worden gekerfd, de prijs van een loterij waar alle bezoekers aan mee deden.....

Ja, wel wat anders dan ons schooltje waar we probeerden de kinderen wat Engels te leren en wat spelltjes te doen.....We hebben afscheid van ze genomen met een mooi afscheidsfeestje; een bingo met prijzen, extra lang spelltjes doen, wat lekkers en ballonnen bij het naar huis gaan. Het was een mooi feestje, sommige meisjes hadden er hun mooiste jurk voor aangetrokken!

Het was een mooie ervaring, de kinderen ( en wij ook! ) hebben er vast ook goede herinneringen aan. Maar willen we nog wat andere projecten en scholen bezoeken, is dat niet te combineren met de ochtend én middag naar een school te gaan. Het is te hopen dat er weer een paar "stevige" vrijwilligers zijn die het stokje kunnen overnemen.

Bij de kleuterschool is er gisteren " onder mijn leiding" een collage van bomen en bloemen gemaakt, die ik van te voren had getekend. Op de school is weinig ruimte voor zaken, die niet precies omschreven staan in het werkschrift. Maar de collage was een succes. De komende 2 dagen zijn er beperkte lestijden, vrijdag is er helemaal geen les. De leerkrachten moeten voorbereidingen treffen voor de ceremonie op school op zaterdag. ( is een gewone schooldag..)

Ja, ceremonies nemen een zeer belangrijke plaats in in het dagelijkse leven. Onze "huisbaas" had de komende dagen geen tijd om met zijn taxi ons ergens hee te brengen want 2 vrienden gaan trouwen en de ceremonies moeten worden voorbereid. Zo zijn 3 huizen verder al verschillende dagen veel mannen druk in de weer de toegangsdeur tot het erf te versieren wegens één van die trouwerijen.

De motorfiets wordt wat mij betreft alleen nog gebruikt voor de ritjes naar Ubud/stad maar niet meer voor ritjes buiten de stad. Gisteren zou we proberen of het lukte bij een waterval te komen met hulp van Googlemaps, die ik achterop gezeten moest aflezen van de mobiele telefoon. Nu, we deden er 1,5 uur over voordat dat we bij de waterval waren ( zou in 30 minuten moeten kunnen...) en ik was er behoorlijk van gestrest geraakt.( onbekende, drukke wegen, veel bochten, heel veel lawaai...allemaal niets voor mij..) Vandaag is Christiana toch met de motorfiets naar de Groene School gegaan en was er binnen de geplande tijd! Dus ze is helemaal trots maar ook zij vindt de motorfiets toch meer voor ons "stadsverkeer" .

Hanengevechten en eigen vervoer!

Vanochtend, na mijn ochtend wandelng door de rijstvelden ( ik maak een aparte foto serie over de pracht van de rijstvelden) op weg naar de "zondagse massage" liep ik tegen het oploopje voor de hanengevechten aan. In het dorp was het vandaag een bijzondere dag, de offers waren groter dan anders ( helaas geen foto's..) en velen liepen in ceremoniële kleding rond. Daar kunnen de hanengevechten mee te maken hebben want voor sommige ceremonies is hananbloed nodig. Formeel moet het gevecht stoppen zodra de eerste druppel bloed vloeit, maar dat gebeurt lang niet altijd. Officieel zijn de gevechten buiten de tempel verboden, maar met wat smeergeld wordt het gedoogd. Blijven kijken kon niet, want vrouwen worden bij de hanengevechten niet gedoogd. Tijdens de fietstocht kwamen we ook een hanengevecht bijeenkomst tegen, toen lukte het me niet om wat foto's te maken, Dat is nu wel,gelukt, ik moest er toch langs......

Beneden bij de trappen stond Christiana me op te wachten met onze eigen motorfiets! Ja, we beschikken sinds gisteren over eigen vervoer. Christiana heeft vroeger motorfiets gereden en een officieel rijbewijs. Volgende week willen we wat projecten en musea bezoeken en dan is eigen vervoer toch wel veel makkelijker dan steeds onderhandelen over taxi prijzen. Ik dus achter op. Eerlijk gezegd vind ik het wel een beetje eng, maar het verkeer is wel rustig en Christiana rijdt goed. Dus een nieuwe dimensie aan het Bali avontuur.

Gisteren zagen we hoe op Bali zaken ook zeer goed georganiseerd kunnen zijn. Via internet hadden we een kookschool gevonden met zeer goede recensies. Die werden ook helemaal.waargemaakt; een mooi programma met uitleg op de markt over de produkten, op,het rijstveld over de rijstbouw, in de keuken over de ingrediënten en tenslotte werden we op een soepele wijze zelf aan het werk gezet.

Een bijzondere avond

Toen we 2 weken geleden de juf van de school van Christiana meenamen ( met uiteindelijk haar neef als chauffeur en haar vriendje als gids...) werden we al uitgenodigd voor de belangrijke, jaarlijkse ceremonie in de dorpstempel . Gisteren was het zover, natuurlijk eerst verwarring over wanneer en hoelaat, maar uiteindeljk werden we om 20.00 opgehaald. Het betreffende dorp ligt echt buiten, tussen de rijstvelden. Eerst natuurlijk kennisgemaakt met de diverse Tantes en Ooms, allemaal al in de ceremoniële kleding. Toen mee naar de tempel, ik kreeg de schoonzus toegewezen als mijn begeleidster. Natuurlijk hadden we een sarong aan en ik leerde hoe ik een bloemetje door de wierook moest halen, dan het biddende gebaar moest naken met het bloemetje tussen mijn handen, het bloemetje vervolgens in mijn haar moest steken. Dit 3 maal achter elkaar, waarbij de kleur van de bloemen de volgorde bepaalt. Dan komt de priester langs om heilig water te sprenkelen en heilig rijst uit te delen, dat op mijn voorhoofd en op mijn borst geplakt moet worden. Het was één en al bedrijvigheid in de tempel in een heel ontspannen sfeer. Alle kinderen kwamen ook mee, de kippen en honden liepen gewoon dwars door alles heen. Zolang de priesters bezig waren om al de offers in ontvangst te nemen, speelden de kleine jongens op de gamalans. Maar toen de echte voorstelling begon, namen hun (groot) vaders hun plaats in. De voorstelling duurde zeker 2,5 uur. Voor een deel waren het mensen uit het dorp zelf die dansen uit voerden (monsters en apen; een soort prinsessen dans; een heel sierlijke vrouwendans. We begrepen niet veel van de verhalen, maar het was boeiend om naar te kijken. Tot slot was er een optreden van 4 komedianten, in mooie kleding die veel verhalen vertelden en elkaar op de hak namen. Opnieuw begrepen we er niets van, maar het publiek van jong tot oud genoot er van en moest telkens weer ontzettend lachen. De komedianten worden door het dorp ingehuurd, naar we later begrepen.

Het was zeer bijzonder om mee te maken, zo authentiek, zo ontspannen.

Om 12.30 wilden we wel naar huis, de voorstelling was nog niet afgelopen. De broer van de juf bracht ons weg, met z'n tweeën achter op een moterfiets! Maar we hoefden niet bang te zijn te worden aangehouden, want als de bestuurder ceremoniële kleding draagt, houdt geen politieman hem aan.

Opstand bij de buren

Vandaag zijn mijn Canadese/Russische buren vertrokken, beter gezegd ze zijn dringend verzocht zich uit het project terug te trekken. En Christiane staakte woensdag haar les op de school en meldde zich voor gisteren ziek.......en ik....Sinds het weekend probeerde ik me wat te onttrekken aan de verhitte discussies over de (slechte) organisatie van het vrijwilligerswerk en de onheldere financiële verantwoordign van Green Lion.

Indonesië is een corrupt land, dat weet je als je hier naar toekomt en je komt het hier ook in de daagse dingen tegen. ( boetes, die je afkoopt: kaartjes, die je betaald maar niet krijgt......)

De buren hadden zich heilig voorgenomen goed uit te zoeken waar toch al dat geld bleef dat de vele vrijwilligers jaarlijks in brengen bij de grote GreenLion organisatie. Dus ze gingen veel vragen stellen. Aan de assistenten, hoeveel ze verdienden; aan de scholen wat ze jaarlijks aan donaties kregen; aan de huiseigenaren wat ze voor ons logies kregen. En zo bleef er op jaarbasis toch wel een enorm gat over....De Balinese staf kon geen heldere antwoorden geven, de thuisorganisaties verwezen weer naar de Balinese staf.....en de buren (Christiana en het jonge stel) werden steeds fanatieker en bozer. De jonge Russische buurman had al genoeg ervaring met corruptie in Rusland en wilde dat niet nog een keer meemaken.

Indonesië is ook een slecht georganiseerd land als dat vanuit onze begrippen bekijkt. Of het nu gaat over klassemanagement, informatieoverdracht, inzet van assistenten en vrijwilligers, (bij ons project), in onze ogen allemaal ver beneden de maat. Wij willen onze tijd toch vaak goed besteden.....Gisteren had de directrice van Bali Greenlion een gesprek met 6 vrijwilligers (op initiatief van het jonge stel) waarin ze overspoeld werd met kritische vragen. Ze probeerde overal antwoord op te geven maar verwees ook vaak naar de Baas in Bangkok. Vervolgens kwam ze 'savonds nog langs. Eerst bij de jonge buren, met naar later bleek het dringende verzoek het project te verlaten als ze het zo slecht naar hun zin hadden......Daarna bij Christiana en mij met eigenlijk het verzoek voortaan met al onze vragen direct naar haar te komen om te voorkomen dat er "foute" informatie rond gaat.

Het jonge stel is vanochtend diep teleurgesteld vertrokken, ze gaan nog van alles uitzoeken. Christiana en ik zijn gelukkig vanmiddag weer gewoon naar het schooltje gegaan waar 31 kinderen blij waren dat we er weer waren.

Ik ben hier niet gekomen om de corruptie te bestrijden of de manier van organiseren te veranderen. Maar ik merk wel hoe lastig het kan zijn in een dergelijke omgeving te functioneren. Gelukkig neemt het mijn plezier in alles wat ik hier mee maak, niet weg. Voor mij is het ook onderdeel,van de ervaring die ik op doe. Wel ga ik, zoals eerder gemeld, thuis wel een gesprek met Travel Active aan om mijn kritische kanttekeningen te plaatsen bij het geheel.

En gelukkig hadden we gisteravond een unieke ervaring....we maakten een dorpsfeest/ceremonie mee tot diep in de nacht, op uitnodiging van de juf en haar familie, die we 2 weken geleden mee uit genomen hadden. Daarover mijN Volgende verhaal.

Een rustig weekend.

Zondag wandelde ik al voor het ontbijt in de rijstvelden achter het dorp. In de vroege ochtend zijn de eenden actief en dat is een levendig gezicht. Ook een rijstboer kwam ik tegen. Als ik in mijn beste Bahassa wat vraag, krijg ik in het Engels een antwoord. Zaterdag was de fietstocht. We werden via een kruiden/koffieplantage naar een mooi uitzichtspunt op de beide vulkanen van Bali gebracht, de Agung en de Batur. Op de koffieplantage kregen we o.a uitleg over de beroemde Balinese Luwak koffie; koffie gemaakt van bonen die eerst door een kat achtig dier zijn gegeten, vervolgens zijn uitgepoept, geroosterd en gebrand.Je begrijpt, zeer exclusieve en dure koffie!

Na de brunch op de fiets, berg af. De energie ging niet zozeer zitten in het trappen (was haast niet nodig) maar in het opletten op al de kuilen in de weg...Het was een mooie tocht door tuinbouwgebied, rijstvelden en dorpjes. Buiten de kleine wandelingetjes heb ik het landschap tot nu toe vooral vanuit de taxies gezien, dus dit was een mooie ervaring. In één dorpje bezochten we een familie erf met de uitleg daarover. ( de ouders staan hun huis, het mooiste van het erf, een week af aan de net getrouwde zonen...) Ook het verhaal over de keuken; vroeg in de ochtend wordt de rijst voor de hele dag gekookt, met in de loop van de dag nog wat bijgerechten. Zoals in meer Aziatische landen wordt er de hele dag door een beetje gegeten, de familie eet niet samen, maar ieder wanneer die trek heeft. Ik zie dat ook hier op het erf.

Een ander dorp had zich helemaal toegelegd op het maken van de stenen/betonnen onderdelen voor de bouw van tempels. Het beton wordt in mallen gegoten. De onderdelen worden als een soort bouwpakketjes over heel Indonesië verstuurd. Vanuit de taxi zag ik eerder dat per dorp er vaak een ambacht wordt beoefend.

De tocht eindigde op een mooi plekje ( natuurlijk bij de oom/neef van de gids/chauffeur), waar de vrouw des huizes een heerlijke rijsttafel had gemaakt. Op het erf zaten 3 jongens geconcentreerd aan een tekening te werken. De heer des huizes bleek een tekenaar/schilder van de traditionele Balinese teken/schilderkunst. De jongens waren 3 van zijn leerlingen.

En vandaag weer een "gewone" maandag. Zolangzamerhand heb ik al heel wat keren het zelfde tochtje naar de kleuterschool en de basisschool gemaakt, maar iedere keer vind ik het weer leuk om naar buiten te kijken. Juist omdat ik de weg weg nu wat ken, zie je meer de details, de bouwwerken die groeien, de rijst die groeit, de vele tempeltjes met regelmatig ceremonies ( die altijd voorrang hebben) en de vele, vele winkeltjes en marktjes. Langs alle wegen is wel wat bebouwing. Over dat bouwen maak ik ook een aparte fotoserie, want dat bepaalt toch ook erg het straatbeeld.

De vrijwilligers en de organisatie ...

In 1970 ging ik naar een studenten werkkamp in Denemarken; ik hielp mee een speeltuin in te richten bij een kindertehuis, liftte na afloop met een Amerikaans meisje naar een festival in Jutland, maakte van alles mee. Ik moet daar regelmatig aan denken als ik zie hoe de twintig jarigen van nu hun vrijwilligerswerk doen...De vele vrijwilligers hier ( 100 tot 200) zijn globaal in te delen in 3 groepen. Het merendeel is 18/20 jaar, net van school en zich een jaartje aan het oriënteren wat verder te doen. De meeste hebben geen idee wat kinderen van bepaalde leeftijd kunnen en zijn meer bezig met het weekend programma ( en Bali heeft natuurlijk veel aantrekkelijke stranden....) en groot groeien...Ik denk dat voor veel ouders de structuur van het vrijwilligerswerk de doorslag gaf in te stemmen met het avontuur van hun kinderen en er geld voor beschikbaar te stellen. Als "partner-vrijwilliger" zijn ze vaak erg onbetrouwbaar, vaak "ziek" of al/nog op weekend. De toonsetting van de organisaties is vooral op deze groep gericht.

De tweede groep zijn jongeren eind eind twintig die, voordat ze zich gaan settelen, zich zelf een sabbatical geven. Ze hebben een bewustere keuze gemaakt, willen veel zien en zien dit soms ook als start voor een verdere reis door Azië, maar nemen hun vrijwilligerswerk serieus.

En tot slot een zeer beperkt aanral ouderen, rond de zestig. Momenteel zijn er nog 2 Zweedse vrouwen, die van hun 4 weken vakantie één week vrijwilligerswerk komen doen(?) en nog 2 Oosterijkse vrouwen, die 2 weken vrijwilligerswerk komen doen. Ieder heeft zijn/haar eigen motieven om hier vrijwilligerswerk te komen doen en het vraagt natuurlijk wat van een organisatie om dat in goede banen te leiden.

En aan die organisatie is zeer veel op te merken. Ik heb de indruk dat de organisatie mooi inspeelt aan de wens van veel westerse jongelui om wat van de wereld te zien, te avonturen waarbij enige structuur welkom is. De organisatie stelt zich meer op als reisorganisatie, die naast het vrijwilligerswerk ook allerlei andere mogelijkheden biedt ( b.v. Een yogaweek, een avontuurlijke week) dan als een organisatie die het belang van de scholen/kinderen voorop stelt. Je moet zelf dus goed gemotiveerd zijn en zelf een goed plan hebben, wil je wat kunnen toevoegen waar de kinderen ook echt wat aan hebben.

Van het behoorlijke bedrag dat allevrijwilligers moeten betalen profiteert de lokale gemeenschap wel, zij het tot op zekere hoogte. De vele assisten/coördinatoren, keukenpersoneel en schoonmaaksters en taxichauffeurs verdienen een bescheiden boterham (de assisten net €75, per maand), de eigenaren van de logeerlokaties hebben ook vaste inkomsten. Maar we vermoeden dat het grootste deel van het bedrag toch in de zakken van de grote bazen van de Green Lion organisatie verdwijnt, die in meerdere landen in Azië vestigingen heeft. Volgens hun informatie gaat er ook geld naar de scholen, maar scholen geven aan niets te krijgen. En een goed educatief programma voor de assistenten, met inzet van vrijwilligers, zou hen meer bieden dan het eindeloos in kantoor rondhangen, zonder echt iets te doen.

Ook denk ik me regelmatig in hoe het zou zijn als Chinees de wereld taal geworden is, vele Chinese jongeren, met veel geld op zak, bereid zijn de jeugd van de Veluwe Chinees te leren, allemaal in Lunteren gaan logeren, hun eigen Chinese café's hebben, de scholen maar moeten afwachten of de aangemelde vrijwilliger ook komt, of moet uitslapen omdat er net een maandsalaris ( naar Nederlandse maatstaven, maar voor de Chinees wat zakgeld...) In het weekend is uitgegeven. Ondertussen lopen er vele Chinezen in Lunteren rond, die hun eigen gewoonten natuurlijk meenemen; roken, kuchen, rochelen......maar ze hebben wel geld.

Natuurlijk gaat elke vergelijking mank, maar ik kan me goed voorstellen dat de inwoners van dit dorp toch wat meewaardig naar ons kijken. Vrijwilligerswerk is iets wat ook echt bij onze cultuur hoort, ( hier zorg je voor je grote familie) , de jonge assistenten kunnen nooit mee naar het café, waar de vrijwilligers naar toe gaan (dat kost gelijk hun maandsalaris) , en ook de klediing van de vrijwilligers zal door geen Balinees gedragen worden

Maar genoeg hier over. Elke week vul ik braaf mijn evaluatieformulier in over de afgelopen week, geef aan dat ik tevreden ben over de assistente, het voedsel, de taxichauffeur......Op de vraag of ik suggesties heb, heb ik vandaag geantwoord dat ik er vele heb, maar dat we daar dan maar eens over moeten spreken. Het jonge stel naast ons had een opmerking gemaakt over de onduidelijke uitgave kant van de organisatie. Prompt kwam iemand langs om te vragen wat ze bedoelden......

Het is voor mij ook onderdeel mijn "avontuur" , te ervaren hoe de dingen hier werken en hoe moeilijk het is om ergens je vinger op te leggen. Thuis zal ik zeker wel met Travel Active een gesprek hebben over hun samenwerking met Green Lion.

Verder gaat het mij prima, ik heb het goed naar mijn zin. Het regenseizoen is begonnen, dat geeft een andere sfeer. Morgen gaan we fietsen, dat wordt ook een mooi programma.

Bij de foto's is een serie over de moterfiets toegevoegd, die zo het straatbeeld bepaalt. Één keer zag ik zelf een grote hond voor op de moterfiets zitten, helaas was mijn fototoestel toen niet bij de hand. De motorfiets is in verhouding goedkoop, ook de benzine, die overal in flessen te koop is. Bijna iedereen heeft een moterfiets, vaak natuurlijk tweedehands. Maar ook al de assistenten en de dames van de keuken rijden scooter/motorfiets. Een Nederlandse jongen vertelde me dat hij ook naar Bali gekomen was (als vrijwilliger..) om te leren motorrijden. Formeel is het vrijwilligers verboden een motorfiets te huren wegens de risico's, maar niemand houdt zich eraan. Bij kleine botsingen rijdt iedereen gewoon weer door. Waarschijnlijk is toch niemand verzekerd....Één keer ben ik met een "motortaxi" naar de stad gegaan, ik moest me zelf wel even overwinnen.

Een soort routine

Na 3 weken is er een soort plezierige routine ontstaan;

In de ochtend vroeg wakker (hanen), 's avonds op tijd naar bed (gekko) . Van maandag t/m vrijdag ontbijten op het kantoor, met de taxi naar de kleuterschool (altijd met een soort kleuterwerkblad bij me), zien waar ik iets kan toevoegen/ helpen. Tussen de middag voorbereidingen voor beide scholen; soms zelf wat maken soms zoeken naar iets geschikts op het internet) , mijn warme rijstmaaltijd op mijn terras en als het even lukt een klein middagdutje. Dan 3 maal per week naar de basisschool. ( in overleg met Christiana ga ik niet alle middagen, dat is me gewoon te vermoeiend, maar dan kan ik wat voorbereidingen doen). 'SAvonds vaak even naar Kopi Desa, waar de internetverbinding uitstekend is én waar ze een verrukkelijke groenten/avocado sap maken.

Één weekend dag de wekelijkse massage en zwemmen (ik beweeg hier echt te weinig) , bezoek aan de wasserij en één dag een goed voorbereid uitje. Maar elke dag zie ik / gebeuren er weer speciale dingen.

Zo werd er vanochtend voor onze deur weer een draagbaar gemaakt door de getrouwde mannen van het dorp, een buur man was overleden.

Op de kleuterschool werd voor het eerst, sinds ik er was, een mandje met, in onze ogen wel erg schamel, speelmatriaal neergezet, waar de kinderen "vrij" mee mochten spelen. Het is erg jammer dat de juf nauwlijks Engels spreekt en mijn Bahasa ok niet toereikend is om goed te begrijpen waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Natuurlijk zie ik veel, maar ik zou graag er meer over willen weten.

Bij het batikbedrijfje hing een kleurige hoeveelheid doeken buiten. Navraag leerde dat het een bestelling was voor een nog bevriende connectie van wijlen hun vader uit Hawaï...globalisering op het erf.

Vorige week maandagavond was er een repetitie van het plaatselijke gammalanorkestje. De pingpongtafel op het overdekte speelpleintje was opzij gezet en er werd met veel ernst geoefend. En vorige week eindigde ik met een bezoekje aan een andere yoga-schooltje. Op loopafstand, erg mooi gelegen maar inhoudelijk niet iets waar ik blij van werd. Wel weer een mooi voorbeeld van vooral Amerikanen die hier met allerlei yoga/meditatie/mindfullnes activiteiten beginnen..

Ondertussen is Christiana ook naar dit erf verhuisd (er kwam een kamer vrij) Nu kunnen we kiezen uit een boven - of beneden terras.

de volgende ronde zal ik wat proberen te vertellen over de Greenlion organisatie en de vrijwilligers; na 3 weken heb ik er echt meer zicht op.